De man die me benaderde aan de bar van het Morpheus Casino 1Luxueus hotel in San Sebastián, vernoemd naar het legendarische hotel met dezelfde naam, bijgenaamd ‘City of Dreams’, in de voormalige Portuguese kolonie Macau. was opmerkelijk lang en had een smal gezicht met onderzoekende, vriendelijke ogen waarmee hij me een poosje had staan observeren. Hij zag er Aziatisch uit. Ik herinner me een oranje, zijden sjaaltje dat uit de open kraag van zijn gekreukte witte overhemd stak, maar andere uiterlijkheden zijn me niet bijgebleven. Vrijwel vanaf het moment dat hij me aansprak, raakte ik in de ban van zijn verhaal en had ik geen belangstelling meer voor ijdele details. Na afloop van het gesprek was hij plotseling verdwenen.
Hij wist, zei hij, dat ik journalist was en bezig met een verhaal over de enclave. Hij noemde de namen van personen met wie ik had gesproken, ook al waren die gesprekken vertrouwelijk geweest en soms in het diepste geheim gevoerd. Hij verontschuldigde zich voor die inbreuk op mijn privacy. Die was illegaal maar helaas noodzakelijk, zei hij, terwijl hij een kruk aanschoof en dicht naast me kwam zitten. ‘Ondertussen zult u ook wel weten dat er weinig geheim blijft binnen de Antarctische Raad.’2De Antarctische raad vormde het dagelijks bestuur van Antarctica. Het was het uitvoerend orgaan van de regering, de 'werkzetel' van de Antarctsiche raad stond in
‘Kennelijk’, antwoordde ik zuinigjes.
‘Maar sommige dingen wel’, vervolgde hij op serieuze toon. ‘Het verhaal waar u de afgelopen maanden naar heeft gezocht, bijvoorbeeld, maar niet heeft kunnen vinden. Dat zou u ook nooit op eigen kracht zijn gelukt, gelooft u me. De informatie die ik bezit, kan daarom bijzonder interessant voor u zijn.’
‘Verhalen waarvan ik de geruchten inderdaad had onderzocht maar waarvoor ik helaas geen snipper bewijs had kunnen vinden.’
In de uren daarop vertelde hij me het ware verhaal over het ontstaan van de enclave Shēnxīn Zìyóu3Chinese naam voor de enclave San Sebastián die in 2123 als zelfstandig bestuursorgaan werd aangesloten bij de Antarctische Raad. en alles wat daaruit voortkwam. Verhalen waarvan ik de geruchten inderdaad had onderzocht maar waarvoor ik helaas, tot mijn frustratie, geen snipper bewijs had kunnen vinden. Hij liet het niet bij woorden. De man, die ik voor het gemak Morpheus noem, liet een chip achter met wat in de papieren wereld een dik pak documenten zou zijn geweest, aangevuld met gespreksopnamen en ontcijferde persoonlijke berichten die alles leken te onderbouwen wat hij me die avond had verteld.
Toen ik de chip op een veilige plek opende, keek ik naar een verzameling mappen waarvan sommige namen me raadselachtig voorkwamen, maar andere duidelijk verwezen naar onderwerpen waarover we hadden gediscussieerd. De lijst telde 147 titels die volgens Morpheus samen één verhaal vormen, en waarvan alleen al de eerste tien me voldoende leken voor een boek vol brisante onthullingen:
Over de macht van
Over de vergiftiging van Australische bestuurders;
Over de chantage door
Over de heimelijke overname van “LichtLand”™;
Over synthetische opiumproductie binnen
Over omkoping bij de toewijzing van
Over geheime Chinese genootschappen;
Over de infiltratie door
Over de manipulatie van
Over de werkelijke eigenaar van Antarctica.
Maar laat ik beginnen bij het begin. Morpheus sprak over de enclave als sinsjin sijouw. De officiële naam is uiteraard San Sebastián en zo staat het ook op de kaart. De hermetisch beveiligde, honderd vierkante kilometer aan de zuidpunt van Vuurland die nu is volgepakt met havens, warenhuizen, hotels, casino’s en ontelbare kleine werkplaatsen, is genoemd naar het Argentijnse gehucht dat in de twintigste eeuw op ongeveer deze plek lag en uit weinig meer bestond dan één geasfalteerde rotonde, twee benzinestations en een hotel.
Chinezen noemen het gebied Shēnxīn Zìyóu – wat je dus uitspreekt als sinsjin sijouw en geschreven wordt als 身心自由. Dat betekent ‘vrijheid van mening en lichaam’ en verwijst op typisch Chinese, misschien ook ironische wijze naar de functie van de enclave als vrijplaats voor de mens en doorvoerhaven van geld en goederen voor Antarctica. Die vrijplaats kwam destijds opvallend snel in bezit van Chinese bedrijven, wat aanleiding was voor een van de hardnekkige geruchten die nog steeds de ronde doen.
Hoewel de grondwet van het land dat leek te verbieden, kocht het consortium het gebied in 2123 onder ‘eeuwigdurende lease’ van Argentinië en maakte er een belastingparadijs van en een vrijhaven voor casino’s die op Macau en Hongkong waren verdreven. De Chinese ondernemers brachten ook hun ervaring en technologie mee voor de totaalervaring van geavanceerde analoge prostitutie en innovatief drugsgebruik, TGAPID©; de formule die sindsdien een permanente stroom welgestelde toeristen en recreërende officials oplevert uit Antarctica. Veel kolonisten verbasteren de naam van de stad begrijpelijkerwijs tot Sinsjin City – of nog simpeler: Sin City.
‘Elk land heeft een dergelijke plek nodig’, vertelde Morpheus die avond, vóórdat hij de details over moord, landverraad en corruptie uit de doeken deed. Hij leek nog steeds overtuigd van het oorspronkelijke ideologische concept waarbij, naar ik begreep, een van zijn voorouders nauw betrokken was geweest. ‘Ieder mens heeft recht op een plek waar je dromen ongeremd kunt beleven’, benadrukte hij. En: ‘Elk land heeft een “roesland” nodig.’
‘Het is opmerkelijk hoezeer de mens zich schaamt wanneer uitkomt dat hij zijn diepste, verborgen wensen per ongeluk ook echt heeft uitgevoerd.’
Maar er was iets gebeurd dat hem had ontgoocheld, en waarover de waarheid moest worden onthuld. De droomervaringstechnologie TGAPID© was op schandelijke wijze misbruikt. Wat ontworpen was als een kortstondige, genotvolle, onschuldige totaalervaring waarin de grens tussen droom en daad voor één avond vervaagt, was door het consortium van Chee opgevoerd, gemanipuleerd en ingezet voor chantage en afpersing.
Door die immorele praktijk kreeg hij gaandeweg een meerderheid van Antarctische bestuurders, commissieleden, ambassadeurs, raadgevers en analisten in zijn macht, nadat die zichzelf onbewust maar onherstelbaar hadden gecompromitteerd tijdens hun TGAPID©-trip. ‘Het is opmerkelijk’, zei Morpheus, ‘hoezeer de mens zich schaamt wanneer uitkomt dat hij zijn diepste, verborgen wensen per ongeluk ook echt heeft uitgevoerd.’
De gevolgen daarvan zijn desastreus, zoals dit boek zal aantonen. In de komende 147 hoofdstukken laat ik zien hoe het hoopgevend ideaal van een nieuw continent werd gefnuikt door machtsmisbruik, immoraliteit en hebzucht. Niet toevallig, zo lijkt mij, dezelfde diep menselijke eigenschappen als waarmee de klimaatcrisis ooit begon
