Hallo, ik ben een meisje van twaalf en woon in Marie Byrdland, Antarctica.
Ik zoek een penvriend(in) uit de Oude Wereld, liefst Frankrijk (Parijs). Vandaar dat ik dit bericht ook in het Frans schrijf, een taal die bijna niemand hier spreekt, wat handig is omdat dit ook niet bedoeld is voor de mensen die hier wonen.
Zelf ben ik nog nooit in Europa geweest, zelfs niet in Argentinië, zelfs niet op de Falklandeilanden. Eigenlijk ben ik nergens geweest, behalve hier.
Vorig jaar kreeg ik een Eiffeltoren-magneet van mevrouw Zhang. De tweeling zat op te scheppen dat ze erbovenop had gestaan, maar ik weet dat ze liegen. Je mag allang niet meer op de Eiffeltoren. Zelfs mijn moeder, die is geboren in Parijs (Saint-Denis), is nooit op de Eiffeltoren geweest.
Nu weten jullie meteen waarom ik zo van Parijs hou, het is omdat ik er vandaan kom (bij wijze van spreken dus). Als we alleen zijn, praat mijn moeder Frans tegen me, dat deed ze al voor mijn geboorte, vandaar dat de taal voor mij helemaal niet moeilijk is. Ik weet erg veel van de Franse geschiedenis. Ik ken de oude presidenten uit mijn hoofd, van de eerste (Napoleon Bonaparte, 1848-1852) tot en met de laatste (
Zoals jullie misschien wel weten is Marie Byrdland erg koud en saai en ver weg van alles. Het huis van de familie Zhang, waar mijn moeder en ik ook wonen, staat in de wijk van de rijken (oliewijk). Ik kan me bijna niet voorstellen dat mijn leven hier voor anderen interessant is, al wil ik er best iets over vertellen. Soms, in de zomer, wandel ik met mijn moeder en de tweeling naar zee. Niemand wandelt hier, behalve mijn moeder. En wij dus. In de winter blijven we zoveel mogelijk binnen.
Een paar keer per jaar neemt de familie Zhang me mee naareen belevingspark met namaakstranden, namaakzonlicht en echte planten uit Azië etc. Rijke oude mensen overwinteren in houten huisjes op het terrein. Ik heb gehoord dat sommigen er in maart heen gaan, en pas in oktober weer buiten komen!
‘De twintigste eeuw. Echt een grappige eeuw, als je erbij nadenkt.’
Mijn moeder heeft de laatste tijd geen zin meer om over vroeger te praten, ik bedoel haar tijd vóór Antarctica, het enige wat ze zegt is: dat is allemaal zo lang geleden. Wat niet waar is, want tot haar achttiende heeft ze in Saint-Denis gewoond, daarna is ze met de familie Zhang geëmigreerd naar hier, daarna werd ik geboren, daarna de tweeling, die trouwens nog minder goed Chinees spreekt dan ik (ze vinden alles wat met China te maken heeft ‘dom’). In werkelijkheid is mijn moeder verdrietig omdat haar ouders, mijn opa en oma, vorig jaar zijn omgekomen bij die hittegolf in Europa1De hittegolf in Europa in 2059 eiste duizenden levens. Vooral ouderen bezweken onder hitte van de niet-aflatende saharawind (sirocco) van 13 juli tot 3 augustus. Door het woestijnzand dat de lucht met zich meebracht gingen veel machines stuk, waaronder airconditioning-apparaten. . Sinds Antarctica heeft ze ze niet meer gezien (ze denkt om de één of andere reden dat die hittegolf háár schuld is, geloof ik).
Nou ja, ik kan nog veel meer schrijven, maar het wordt misschien saai nu.
Ik hoop dat er iemand is die me terugschrijft. Ik weet dat ‘penvriend(in)’ een heel oud woord is (twintigste eeuw of zo!!!) maar dat leek me juist grappig. Misschien kunnen we echte brieven (!) uitwisselen. Ook dat deden ze in de twintigste eeuw. Echt een grappige eeuw, als je erbij nadenkt.
Nathalie Brahimi (12)