…En daarom kijk ik met trots terug op de afgelopen
maandentijd, waarin ikover dit prachtige continent heb gereisd enmet talloze mensen heb gesproken over hun zorgen en dromen. Ik wil iedereen bedanken die het vertrouwen had dat ik ons programma kon helpen om hun zorgen weg te nemen en hun dromen waar te maken. Dank aan alle mensen die vandaag op mij hebben gestemd, en in het bijzonder aan alle vrijwilligers die zich onvermoeibaar hebben ingezet voor deze campagne…
Terr laat zijn ogen nog eens over de regels glijden en wrijft met zijn vingertoppen over zijn slapen. ‘Trots’. ‘Iedereen bedanken’. Zelfs
Vanaf het begin was ze een onwaarschijnlijke kandidaat geweest. Ze was al diep in de zeventig toen ze, letterlijk door stom toeval, de politiek inrolde. In 2186 had de demosloterij haar aangewezen als lid van het ombudscomité1Iedere twee jaar vindt er op Antarctica een loterij plaats, die een representatieve groep burgers selecteert voor een ombudscomité. Dat comité heeft vooral een adviserende functie en stelt eens in de zoveel tijd een rapport op, dat niet zelden ongelezen in de spreekwoordelijke lade van bestuurders belandt., normaal gesproken een tamelijk anonieme functie, die vooral bestaat uit oeverloos overleggen achter gesloten deuren.
‘De verontwaardiging die overal sluimerde wist zij samen te ballen in een magistrale speech.’
Maar bij haar liep het anders. Kort nadat de lekkages bij de broeikasbunker in Marie Byrdland aan het licht waren gekomen, had zij tijdens een van die vergaderingen het woord genomen. De verontwaardiging2Kort na het begin van de kolonisatie begon men op Antarctica met de grootschalige ondergrondse opslag van CO2. In het aanvankelijk dunbevolkte Marie Byrdland werden bunkers ingegraven in de permafrost. Er was nauwelijks publiek debat over geweest, dus ook geen protest. Maar na grote temperatuur-versnelling halverwege de 22ste eeuw bleken de bunkers toch niet zo waterdicht als ingenieurs en beleidsmakers hadden beloofd. Nadat internationale klimaatonderzoekers een opmerkelijke stijging van emissies hadden gesignaleerd in de regio, kwam in 2187 aan het licht dat er – naast het methaan dat vrijkwam uit het smeltende permafrost – al jaren CO2 weglekte uit de bunkers. De verontwaardiging was enorm, zeker onder de inmiddels fors gegroeide bevolking van Marie Byrdland. die overal sluimerde wist zij samen te ballen in een magistrale speech. Een speech die de buitenwereld nooit zou hebben bereikt, ware het niet dat iemand de EyeCam-beelden had gelekt.
Terr was diep onder de indruk toen hij het fragment voor het eerst zag. De ingetogen woede leek haar betoog voort te stuwen, haar woorden extra kracht te geven. Daarom zou hij zelf ook nooit politicus kunnen worden. Als hij zich ergens over opwindt, vallen zijn zinnen uiteen in incoherente flarden en schiet zijn stem een paar octaven omhoog. Hij heeft geen kiezersonderzoek nodig om te weten dat dat mensen afschrikt. Hij is het best op momenten zoals deze: achter de schermen, met de rust om de juiste woorden te zoeken.
… Ik wil mijn tegenstander, voorzitter Zoltan Slat, feliciteren met deze
knappeoverwinning. Dat wij over veel zaken verschillend denken is geen geheim, maarwe zijn verenigd in onze liefde voor dit continentik hoop dat hij een leider zal zijn die de verschillen op dit continent kan overbruggen.…
De debatten waren beschaafd geweest, tot frustratie van Terr. Of nou ja, beschaafdheid is natuurlijk geen zonde, maar het was allemaal zo mat. Zo futloos. Zij had wel geprobeerd om de confrontatie te zoeken, maar haar tegenstander maakte iedere potentiële clash onschadelijk door te beginnen over feedbackratio’s of welzijnscoëfficiënten. Zoltan Slat was het nooit helemaal met haar oneens, maar betwijfelde altijd of haar plannen wel de meest effectieve waren. Wie had gedacht dat je een verkiezing kon winnen met een geestdodende slogan als ‘Slat 2190. Voor intelligente oplossingen!’
Telkens weer kwam hij aanzetten met dat verhaal over zijn betovergrootvader, de beroemde uitvinder die eigenhandig het plastic uit de zeeën had gevist. Ha! Right! Terr was eens in die geschiedenis gedoken en ontdekte al gauw dat de oceanische schoonmaakactie in werkelijkheid was uitgelopen op een fiasco. Maar wie daarop wijst is een zure cynicus.
Nou ja, zijn voorvader durfde tenminste nog groots te denken, dat kun je van deze Slat niet zeggen. Iedere keer dat zij met een gedurfd voorstel was gekomen – het afschaffen van de pinguïnteelt, een verbod op nieuwe broeikasbunkers, het oprichten van coöperatieve zeewierplantages – had hij haar afgeschilderd als een onbezonnen radicaal. En radicalen, dat hoefde hij er niet bij te zeggen, brengen alleen maar ellende. Zijn we soms vergeten hoe het afliep na de Europese verkiezingen van 2082?3In de nasleep van de grote overstroming op het oude continent (in 2080), verliepen de Europese verkiezingen van 2082 extreem chaotisch. In Frankrijk had het leger na het presidentschap van
… Ik snap dat jullie teleurgesteld zijn. Dat ben ik ook. Maar ik ben ook hoopvol.
Want dit is geen einde, maar een nieuw begin.Deze campagne mag dan ten einde zijn, de strijd voor onze idealen gaat door. Ik geloof nog steeds in de belofte die dit continent belichaamt. De belofte van een nieuw begin, die mijn ouders en zoveel anderen hiernaartoe bracht…
Terr plaatst zijn wijsvinger op de BarBot™ en nadat de scanner heeft vastgesteld dat hij boven de 25 is, kan hij zijn bestelling –
‘Zij was de kandidaat die Antarctica kon verenigen’
Kort na de eerste verkiezingsronde was het boek van onderzoeksjournalist
Stiekem wist Terr dat de strijd was gestreden toen Slat het, op basis van het Rio Grande Verdrag, voor elkaar had gekregen om een algoritme officieel erkend te krijgen als running mate. ALICE heette de kunstmatige intelligentie die ieder beleidsvoorstel van alle mogelijke kanten doorrekende; alsof een vrouwelijke naam hem diversiteitspunten zou opleveren. Dat ALICE was ontwikkeld door Octagon scheen niemand een probleem te vinden. Er waren geruchten geweest dat Octagon de droomtechnologie
‘Antarctica is een project dat we samen vormgeven.’
… Het waren vooral de
gepassioneerdejongeren met dwarse ideeën die me de voorbije jaren hebben geïnspireerd om door te gaan.Vandaag draag ik het stokje aan hen over.Zij zijn de reden dat ik vandaag met een gerust hart mijn afscheid uit de politiek aankondig. Want ik weet dat een nieuwe generatieAntarcticanenzal blijven vechten voor onze visie…
In zijn hoofd hoort Terr haar stem de zinnen uitspreken. Als ze al teleurgesteld is door het verlies, dan laat ze dat niet merken. Hij kan zelfs niet aan de indruk ontkomen dat ze opgelucht is. ‘Antarctica is een project dat we samen vormgeven’, had ze gezegd, de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten. Tegen zijn verwachting in hoefde hij helemaal geen moeite te doen om haar te overtuigen zich kandidaat te stellen. Nog voordat hij ter zake had kunnen komen zei ze: ‘We moeten voorkomen dat we in deze nieuwe Nieuwe Wereld de oude fouten herhalen.’ Hij had geknikt en iets gemompeld als ‘zo is het maar net’, maar het had lang geduurd voordat hij begreep wat ze bedoelde.
