Samenvatting:
In dit onderzoeksvoorstel zet ik mijn plan uiteen om een nieuwe bron te vinden voor plastic om de gletsjers van Antarctica te redden. Omdat vanwege het wereldwijde tekort aan olie geen nieuw plastic kan worden gemaakt en ruim een eeuw geleden bijna al het plastic dat in omloop was is geincinereerd, is de expeditie die ik hier voorstel de enige manier om ons dreigende watertekort op te lossen.
Achtergrond:
Hoewel het smelten van de gletsjers op Antarctica in eerste instantie de kolonisatie van het continent versnelde, is de laatste jaren duidelijk geworden dat nog verdere smelt grote consequenties kan hebben.1De grote, aanvankelijk ongecontroleerde, dooi van het
Daarbij stuiten we echter op een voor de hand liggend probleem: er wordt al ruim een eeuw geen plastic meer geproduceerd. Hoewel plastic decennialang werd gebruikt in een enorm brede waaier aan toepassingen (rond 1960 dacht men dat plastic de oplossing voor alle problemen zou kunnen zijn), kwam er een jaar of vijftig na de uitvinding van het spul steeds meer weerstand tegen al het plastic dat in het milieu achterbleef.
Vooral tijdens de Grote Schoonmaak van 2028 is er wereldwijd enorm veel plastic verzameld en vernietigd door middel van incineratie met energieterugwinning, waarna er een algeheel verbod op de productie en het gebruik van plastic kwam. Omdat er inmiddels nauwelijks nog aardolie is (dat is immers de afgelopen eeuwen bijna allemaal opgestookt) om nieuw plastic van te maken, zijn de plannen om de Antarctische gletsjers te redden zogezegd in de ijskast gezet.
"Zelfs een fractie van het plastic op de zeebodem zou al genoeg zijn om de Antarctische gletsjers in de zomer te kunnen bedekken"
Maar ik heb een oplossing. Tijdens de Grote Schoonmaak was de technologie om naar de oceaanbodem te gaan nog lang niet zo ver als nu. Dat deel van de aarde is dus ook nog niet opgeruimd. Vlak voor de Grote Schoonmaak schatten onderzoekers dat er toen al tientallen miljarden kilo’s plastic op de oceaanbodem lagen. Zelfs een kleine fractie van dat plastic zou genoeg zijn om de Antarctische gletsjers in de zomer te bedekken, en aangezien plastic op de zeebodem nauwelijks vergaat zou het delven van diepzeeplastic dus het drinkwaterprobleem van Antarctica kunnen oplossen.
Doel van dit onderzoek:
Ik stel voor om met de onderwaterdrone van het Katholiek College in Nieuw Tonga op zoek te gaan naar de plekken op de oceaanbodem waar het plastic zo efficiënt mogelijk gedolven kan worden. De onderwaterdrone is, dankzij zijn hoge snelheid en lange batterijduur, uitermate geschikt om grote delen van de oceaanbodem te bestrijken. Door op de drone een hyperspectrale camera te monteren en die door middel van machine learning te trainen in het herkennen van plastic aan de hand van de spectrale signatuur, kan in drie maanden een groot deel van de Stille Oceaan, waar waarschijnlijk het meeste plastic ligt, in kaart gebracht worden.
Plan van aanpak:
Vanuit Nieuw Tonga zal ik de onderwaterdrone noordwaarts de Stille Oceaan op loodsen, waar hij in een zigzagpatroon zo veel mogelijk van de zeebodem zal bemonsteren. In eerste instantie zal ik focussen op de diepe oceaan net voor de kust van China en de Filipijnen, waar in de 20ste eeuw het meeste plastic de oceaan in kwam. Daarna zal ik de drone naar het gebied loodsen tussen Hawaii en California, waar indertijd een zogenoemde ‘Garbage Patch’ dreef. Hoewel bekend is dat zelfs in die Garbage Patch het meeste plastic heel klein en de concentratie laag was (wetenschappers zeiden dat het beter was over een ‘plastic bouillon’ te spreken), zou het kunnen dat er op de zeebodem daar toch nog behoorlijk veel plastic ligt.
Omdat de drone geen gegevens kan verzenden zolang hij onderwater is (zeewater is immers ondoorzichtig voor alle soorten elektromagnetische straling), zal ik de drone zo programmeren dat hij elke week naar het oppervlak komt en dan de analyse van de hoeveelheid plastic in die week terug naar mijn lab op het Katholiek College stuurt.
Ook zal de drone elke dag een stukje plastic oppakken en aan boord als monster bewaren. Aan het eind van de missie zal ik de drone terugloodsen naar Nieuw Tonga, waar de stukjes plastic verder zullen worden geanalyseerd, om uit te zoeken in hoeverre het plastic op de oceaanbodem geschikt is om tot wit dekzeil voor gletsjers gerecycled te worden.
Verwachte uitkomst en vervolgstappen:
Ik verwacht met de gegevens van de onderwaterdrone een kaart te kunnen maken van de hoeveelheid plastic op de zeebodem, en te kunnen uitrekenen hoeveel plastic er gewonnen moet worden om voldoende bruikbaar materiaal te hebben voor het inpakken van de gletsjers.
Het delven van het plastic zelf is mijns inziens niet een taak voor de wetenschap, en kan het best door een commercieel bedrijf worden gedaan. Uiteraard ben ik beschikbaar om eventueel als consultant ingehuurd te worden voor advies.
