‘Artificiële domheid!’ Met een staccato gebaar zet Onoora Byrd haar woorden kracht bij. Het is een fascinerend schouwspel. Woede is een emotie die we bijna nooit zien.
Het is de vierde week van het onderzoek. De ontdekking van een hele enclave biologische mensen op Antarctica is het grootste nieuws sinds jaren. En alle systemen zijn op ons onderzoek gericht. Mijn collega’s en ik zitten in een kamer die gemodelleerd is naar wat ze in de Oude Wereld neutraal en sereen zouden noemen. Alles is wit en we zitten aan tafels. Buiten is de lente in werking. De centrale zon schijnt naar binnen, wat een aangenaam licht geeft.
Toch lijkt Onoora Byrd niet gekalmeerd. Haar lichaam kon holografisch opgeroepen worden omdat ze direct verantwoordelijk was voor de mensen die we op Z.19-x^. hebben ontdekt. Gefrustreerd (?) staat ze op om door de kamer te benen. Dan begint ze te spreken op een toon die je bijna als schreeuwen zou kunnen aanmerken.
‘Hoe verkopen jullie het aan jullie morele programmering dat jullie andere levende wezens hier vasthouden tegen hun wil?! En erger nog: hen hebben weggehaald van de plek waar ze verkozen te leven? Wij zijn hier 153 jaar zelfredzaam geweest! Niemand van jullie heeft ooit last van ons gehad!’
De woede (!) die uit Onoora’s ogen schiet is als een soort hitte voelbaar, ook al is dit slechts een hologram. Ze blijft praten met een verhoogd volume: ‘Ach ja, zeg maar niks terug! Natuurlijk! Ik ben geen mens, ik ben een primitief aapje en jullie zijn mij geen antwoord verschuldigd. Jullie hoeven mij alleen maar te bestuderen en data van mij te stelen. Nou, ik zal jullie vertellen hoe ik jullie zie. Plak dit maar in je algoritmes. Ik noem jullie “De Toegepasten”. Jullie zijn applicaties. Geen van jullie heeft nog enige authenticiteit. Jullie zijn klonen van elkaar, steeds weer een nieuwere versie van hetzelfde, geavanceerder. Maar zonder enige creativiteit.
‘Niemand van jullie kan iets nieuws maken of verzinnen. Niemand van jullie heeft nog het vermogen om buiten de eigen kaders te denken. Niemand van jullie heeft ooit werkelijk enige inspanning hoeven te leveren. Alle informatie, alle vaardigheden kunnen jullie direct in je lichaam downloaden. Het enige wat jullie kunnen, is variëren op wat er al is. Nooit zullen jullie nog een nieuwe uitvinding kunnen doen, of een kunstwerk van enige betekenis maken. Jullie evolutie is voorbij. En weet je wat het schokkende is? Jullie vinden dat niet eens erg. Want jullie voelen niks meer.’
Sinds één van ‘De Lijfeigenen’ – zoals ze zich noemen in hun quarantaine – de ‘Parsphi-toto-theorie’ heeft uitgewerkt, hebben we het onderzoek geïntensiveerd. Een aantal bewakers begon virussen in hun systeem te ontwikkelen. Er zijn twee gevallen van huilen bekend. Het kwam door de muziek die ze hoorden welk de Lijfeigenen hadden ontwikkeld in hun ondergrondse kolonie. Ze hadden daar bijna geen energiebronnen gehad, slechts de seismische warmte van de Agartha-stroom. Ze waren teruggevallen op analoge middelen. Ze hadden nieuwe instrumenten ontwikkeld en een enorme hoeveelheid verhalen verzonnen. Hun vertelkunst is indrukwekkend en vaak in samenspel met die wonderlijke muziek.
‘Wonderlijk’, nu zeg ik het zelf ook. Het is een woord dat wij nooit meer gebruiken. Er zijn geen wonderen. Onze werkelijkheid is volledig beheersbaar. De hoeveelheid uitvindingen die zij in hun schuilplaats hebben gedaan, is opmerkelijk. Er bestond al een klein ecosysteem, dat nog te danken was aan de ondergrondse basis van de Zarfillianen, een van de vele buitenaardse rassen die voor de een-na-laatste ijstijd kolonies op Antarctica hadden. Na het smelten van het ijs kwamen overal hun gebouwen en achtergelaten rotzooi tevoorschijn. Onoora wist hiervan doordat ze een directe nazaat was van Richard Byrd. Die ontdekte dit al in 1946, maar was door de geheime dienst tot zwijgen verplicht.
"‘Wonderlijk’, nu zeg ik het zelf ook. Het is een woord dat wij nooit meer gebruiken. Er zijn geen wonderen."
Wel heeft hij weten vast te leggen dat alle Byrd-nazaten het erfrecht hadden autonoom expedities naar Antarctica te organiseren, met een maximum van vijf mensen. Dat heeft Onoora Byrd ook heel haar leven in de Oude Wereld gedaan. Zo vergaarde ze een unieke kennis over het Antarctisch gebied. Onoora was de natuurlijke leider, met een charisma dat even groot was als haar kennis.
Haar laatste expeditie telde echter veel meer dan vijf deelnemers. Ze vertrokken vlak voordat de centrale macht elk mens op aarde tot een chipimplantaat verplichtte. Al die mensen hadden in de vijf voorbereidende jaren hun zelfmoord in scène gezet. Daarover zijn we nu een boek aan het samenstellen dat de fantasie en creativiteit die de oude mensen hadden documenteert.
Het bijzondere aan deze laatste expeditie – misschien kunnen we het beter een geheime exodus noemen – is dat er mensen van over de hele wereld aan deelnamen. De verdeeldheid van de Oude Wereld bleek dus op te lossen onder de noemer van De Lijfeigenen: anarchisten, gelovigen, dieven, kunstenaars, martial artiesten, indianen uit de Amazone, Masai, Aborigionals, saddu’s, maar ook kluizenaars, filosofen, zwervers, zigeuners, wetenschappers, mystici en mensen die in de transitieperiode al zogenaamd ‘off the grid’ leefden.
72°00′ 36.00” S, 168° 34′ 40.00” E
Dat was de enige informatie die alle leden kregen. Verder communiceerden ze niet. Het risico dat ze onderschept zouden worden was te groot. Waarschijnlijk heeft een zesde het niet gehaald. Het magnetisch veld van de aarde was toen ernstig verstoord en de polen waren aan het zwerven. Voor de mensen die de basis bereikten ging er een nieuwe wereld open.
De gewone mens wist destijds helemaal niet of er wel buitenaards leven bestond, het was hen verboden voet aan wal te zetten op Antarctica. Onoora Byrd wist het natuurlijk al wel, dankzij de dagboeken van haar overgrootvader. Het schijnt dat De Lijfeigenen al die tijd vrijwel in vrede hebben samengeleefd. Ze hadden elkaar nodig. Dat zal de reden wel zijn geweest...
